Γεια σου χαρά σου Βενετιά

 

Σχέδιο μαθήματος στη Μελέτη Περιβάλλοντος

 

Φτιάχνουμε με πηλό ή πλαστελίνη ένα μινωικό πλοίο

Μπράβο Αμαρίλντο!!!

 

Μπράβο Βίκτωρα!!!

Μπράβο Αγγελική!!!

Μπράβο Σταματίνα!!!

Μπράβο Μαριλένα!!!

Μπράβο Κωνσταντίνε!!!

Μπράβο Σπύρο!!!

Μπράβο Ήβη!!!

Μπράβο Κλεοπάτρα!!!

Μπράβο Διονυσία!!!

Οικογένειες λέξεων - Δημιουργίες μαθητών

 

Μπράβο Αγγελική!!!

Μπράβο Κλεοπάτρα!!!

Μπράβο Ήβη!!!

Μπράβο Αμαρίλντο!!!

Μπράβο Ξανθή!!!

Οικογένειες λέξεων - Δημιουργίες μαθητών

 Μπράβο Ήβη!!!

 

Μπράβο Άγγελε!!!

Μπράβο Κωνσταντίνε!!!

Μπράβο Αλεξάνδρα!!!

Μπράβο Αγγελική!!!

Μπράβο Διονυσία!!!

Μπράβο Ξανθή!!!

Μπράβο Κλεοπάτρα!!!

Μπράβο Βίκτωρα!!!

Μπράβο Αμαρίλντο!!!

Μπράβο Σπύρο!!!

Γιορτή της μητέρας - Δημιουργίες μαθητών

 

Γιορτάζουν οι μανούλες - Ιδέες για δωράκια

 

Την Κυριακή 14/5 γιορτάζουν οι μανούλες μας, γι' αυτό ας φτιάξουμε κάτι με τα χεράκια μας για να τους χαρίσουμε!!! Εδώ μπορούμε να πάρουμε κάποιες ιδέες.

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Γιορτάζουν οι μανούλες

Η 2η Κυριακή του Μάη είναι αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας. Η Αμερικανίδα κοινωνική ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις (1864-1948) ήταν αυτή που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας.

Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν τελικά στις 9 Μάιου του 1914, όταν ο τότε Αμερικανός πρόεδρος  υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

Προσωπογραφία της μητέρας μου - Μάνος Χατζιδάκις 

 «Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ' αγαπάει. Θα 'θελε να 'χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ' έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει. Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει. Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για εκείνη».

Η Μητέρα μου – Νίκος Καζαντζάκης

(Απόσπασμα από Αναφορά στον Γκρέκο )

Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο – καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να 'ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε.

Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου, δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουνα, κάθιζα στα γόνατά της, της χάιδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:

– Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.

Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε:
«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.

Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να ‘χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και το κελάδημα του καναρινιού.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.

Μπορεί και να ‘ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε την έφερε στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει.

Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της να φύγει.

– Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, 1961

                                                    

Γιάννης Ρίτσος   [ Μητέρα..]  

…Είχαμε τον κήπο στην άκρη της θάλασσας.

Απ’ τα παράθυρα γλιστρούσε ο ουρανός

κι η μητέρα καθισμένη

στο χαμηλό σκαμνί

κεντούσε τους αγρούς της άνοιξης

με τα ανοιχτά κατώφλια των άσπρων σπιτιών

με τα όνειρα των πελαργών στην αχυρένια στέγη

γραμμένη στη λευκή διαφάνεια…

Η μητέρα μού κρατούσε τα χέρια.

Μα εγώ

πίσω απ’ τον τρυφερό της ώμο

πίσω απ’ τα μαλλιά της τα χλωμά

στρωτά μ’ ένα άρωμα υπομονής και ευγένειας

κοιτούσα σοβαρός τη θάλασσα…

Μας πήραν το θαλασσινό τραγούδι

Μας δέσαν τα θαλασσινά μας πόδια.

Μητέρα, μητέρα

πού αρνηθήκαμε την τρυφερή σοφία των δακρύων σου

πού ‘ναι το μακρόθυμο χέρι σου

με την έκφραση της καρτερίας

πού ‘ναι το χέρι σου

ν’ ακούσουμε την αυγή και τη θάλασσα

να ζεστάνουμε τη μοναξιά;

Στη Μύκονο, στη Σέριφο, στη Σίκινο, στη Μήλο...

 

 

Τραγούδι : Μανώλης Μητσιάς 

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 

 Στίχοι: 

 Στη Μύκονο, στη Σέριφο, στη Σίκινο, στη Μήλο 

πετάς κυπαρισσόμηλο κι εγώ πετάω μήλο.

 Στην Αμοργό, στην Κίμωλο, στη Νιό, στη Σαντορίνη

 μου στέλνεις κιτρολέμονο σου στέλνω μανταρίνι. 

 

Παράγγειλα του κύρη σου που πίνει τον καφέ του

 να σ' έχει μαντζουράνα του, να σ' έχει κατιφέ του. 

Παράγγειλα της μάνας σου που πλένει στο σκαφίδι 

να μη σου λέει πικρόλογα τι θα τη φάει το φίδι. 

 

 Να δώσει η Μεγαλόχαρη κι η Παναγιά η Κανάλα 

να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ άλλα.

 Και τ' Αγιο Λιός ανήμερα στη Νάξο και στην Πάρο

 να δώσει η Καλαμιώτισσα γυναίκα να σε πάρω. 

 

Παράγγειλα του κύρη σου που ρίχνει παραγάδι 

να ρθει να κουβεντιάσουμε την Κυριακή το βράδυ. 

Παράγγειλα της μάνας σου που μοιάζει με βαρέλι 

να σε ποτίζει αφρόγαλο να σε ταΐζει μέλι.

Το ηλιακό λεωφορείο

 

 

Εδώ Λιλιπούπολη (1980) 

 Ερμηνεία: Σαβίνα Γιαννάτου 

Συνθέτης: Λένα Πλάτωνος 

Στιχουργός: Μαριανίνα Κριεζή

Κατηγορίες φυτών

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

 

Πρωτομαγιά